De communicatie van een communicatieopleiding

Ik boekte een  paar maanden geleden een cursus bij het Centrum voor Communicatie en Journalistiek in Utrecht. Op het moment van boeken lag er een rustige periode in het vooruitzicht. De cursus begon en in de tweede week kwamen er een paar niet te weigeren opdrachten en moest ik een weekje overslaan. Klussen zijn heerlijk voor een freelancer, lastig als je een cursus volgt. Maar goed, met een Koninginnedag, een meivakantie en Hemelvaart in het verschiet zag ik het nog niet zo somber in. Ik zou vast nog het huiswerk wel kunnen maken. Niets was minder waar: er kwamen nog een paar dingen bij die roet in dat goede voornemen gooiden. Geen tijd voor huiswerk, weer een weekje niet naar cursus kunnen.

Jammer, jammer. Want de cursus is leuk. De docent doet het goed en het is bovendien best heel nuttig.
Met nog een nieuwe opdracht op een cursusdag in het vooruitzicht (waardoor ik er weer een week niet kan zijn),  stuur ik de docent een mailtje. Ik vraag hem of het mogelijk is om in een latere cursus in te stromen omdat ik deze niet kan afmaken. Hij begrijpt mijn situatie, als freelancer kun je je niet al te vaak ‘nee’ veroorloven, en stuurt mijn verzoek door naar de accountmanager.
Deze blijkt op vakantie en ik krijg een telefoontje van een medewerkerster. Helaas kunnen ze me niet op een andere cursus inplannen want alle cursussen zijn altijd vol en dat kost hen geld. Ik vertel haar dat ik al veel vaker cursussen bij hen volgde die altijd goed gingen en waar ik trouw aanwezig was. Ik vertel haar dat ik ook eens drie keer voor een cursus had ingeschreven die geannuleerd werd wegens gebrek aan belangstelling, dus hoezo altijd vol. Ik vertel haar dat ik daarvoor begrip had getoond en dat het fijn zou zijn als dat begrip nu ook voor mij wilde opbrengen.

Het is praten tegen dovemansoren. Ze wilde er niets mee en zei dat ze er niets mee kon. De cursus had altijd 12 betalende cursisten dus ze kon me niet doorschuiven. Op de vraag of ik dan de volgende cursus de 13e cursist mocht zijn antwoordde ze dat de andere (nog niet eens aangemelde cursisten) dat niet goed vinden. Wie heeft daar nu last van? Ik kon nog wel een mailtje sturen zei ze, maar dat zou niet veel nut hebben.

Dat vind ik nou een onbegrijpelijke starre houding voor een school die mensen moet leren hoe ze moeten communiceren. Natuurlijk staat er vast wel iets in de algemene voorwaarden, maar is het nou zo moeilijk om in ieder geval te proberen iets te regelen?
Zou het misschien mogelijk zijn om, als er toevallig geen 12 aanmeldingen zijn, mij wel toe te voegen? Want het kan in deze crisistijd zomaar bestaan dat mensen zoveel geld voor een cursus even niet willen of kunnen opbrengen.
Nee, beste CCJ. Jullie zullen best volkomen in je recht, en je gelijk, staan. Ik kan me voorstellen dat je wilt voorkomen dat niet iedereen ‘zomaar’ afhaakt en zich laat overplaatsen. Maar ik had niet 'zomaar' een reden voor dit verzoek. Is het nu zo moeilijk daar iets flexibeler mee om te gaan?

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Lukas
Je moet als organisatie altijd uitkijken met uitzonderingen op regels.  Andere cursisten kunnen daar bepaalde rechten aan gaan ontlenen.
erik
Jammer dat er zelfs bij dit soort instellingen ook het nodige aan de communicatie schort. Doordat de cursussen steeds vol zitten, kunnen de eigen medewerkers natuurlijk niet ook eens meelopen met een cursus.....

Ook jammer dat de instelling met naam en toenaam genoemd wordt. Dit riekt naar zwartmakerij. De strekking van het verhaal behoudt zijn kracht als de instelling anoniem gehouden was. Althans, dat vind ik.
Ellen
Typisch "enerzijds-anderzijds" verhaal. Ja, ik kan me de frustratie levendig voorstellen en erg klantvriendelijk is het niet.
En ja, als docent op een reguliere HBO-studie weet ik dat het aantal mensen dat om allerlei redenen voor allerlei uitzonderingen in aanmerking wil komen, gigantisch is (en dus niet incidenteel). 
De instelling had dit anders af kunnen handelen, maar die starheid komt wél ergens vandaan.
Madeleine vandeWouw
Auteur
Nog even: ik snap het wel, maar het zou, zeker omdat het echt aantoonbaar overmacht was, toch op een andere manier afgehandeld kunnen worden.
"Regels zijn regels"  geeft zo weinig ruimte voor verder overleg of bespreken van alternatieven.
En nee, dit heeft niets met zwartmakerij te maken. Als een bedrijf klantvriendelijk is (heb ik net nog meegemaakt) zetten we ook naam en toenaam (ga ik dadelijk doen).
Richard den Dulk
Grappig dat er zo divers gereageerd is! Heel bijzonder dat bedrijven niet genoemd mogen worden als ze niet klantgericht zijn of dat flexibiliteit juist een gevaar voor de organisatie kan opleveren.

Belachelijk! Een klant is een klant en ondernemers zijn er voor de klant (en dán pas voor hun omzet). Ik kom onder mijn klanten veel ondernemers tegen die zich niet eens bewust zijn van hun soms arrogante houding tov hun juweel: de klant.

Dus Madeleine: goed zo!
Ellen
Tsja, als je werkelijk zo in je recht denkt te staan, waag er dan een briefje aan die redelijke docent aan.  Als die ook vindt dat er klantonvriendelijk gehandeld wordt kan hij wellicht wat invloed op de accountmanager uitoefenen of buiten de kanalen om iets regelen.
Niettemin is een verzoek begrijpen, iets anders dan het ook willen honoreren.
Hugo
Ik begrijp de reactie, iedereen vindt zijn eigen verhaal de belangrijkste uitzondering. Maar ik geloof dat je, als organisatie, voor het afhandelen van "uitzonderingen" een extra functie kunt creeren. En wie weet hoe vaak deze instelling al uitzonderingen maakt.....er moet ergens een grens zijn!