Vorige week donderdag met een stel goede vrienden wezen eten bij Pomorosso en had zelf zeer hoge verwachtingen mede door een 9+ beoordeling van culinair recensent  Johannes van Dam. Bij binnenkomst wordt je inderdaad vriendelijk/amicaal ontvangen door gastheer Claudio, die er direct een soort theateract van maakt. Wat direct een beetje tegenvalt is het zachte niet al te bijzondere (gewone) witbrood wat met een beetje olijfolie wordt neergezet als een soort voorafje (zet bijvoorbeeld standaard een mandje met bruschetta neer..)

Ik slaap drie keer per week in hotels over de hele wereld. Soms bevalt zo’n hotel wat minder dan vooraf verwacht. Als ze dan een vragenlijst sturen, dan ben ik eerlijk. Zo ook deze keer na een overnachting bij een grote hotelketen.

 Aandacht

De manager stuurde me na het invullen van de vragenlijst een keurige en inhoudelijke reactie op mijn commentaar op de onjuiste routebeschrijving, de kamer en het rommelige ontbijt.

Zijn laatste woorden waren: ‘Ik hoop ten stelligste dat mijn schrijven u ervan kan overtuigen terug te keren naar ons hotel. Gelieve mij dan voor uw volgende verblijf te contacteren op dit e-mail adres. Ik zal dan persoonlijk uw reservering behandelen’.

Daar was ik content mee. Dat is een professionele reactie. Ik reageerde blij verrast over deze aandacht terug met als afsluiter: ‘Overigens, het personeel aan de balie was wel zeer vriendelijk’.

Dagelijks wordt de online gebruiker bestookt met aanbiedingen. Van Groupon tot Marktplaats. En het lijkt of er elke dag nog nieuwe aanbieders bijkomen. Korting en nog eens korting. En de kortingmakelaars zijn meester in de verleiding. Ondanks mijn kijk op marketingverleidingen, ging ik een poosje geleden door de knieën. Ik bezweek voor een lunch bij Le Garage. Voor een sympathiek bedrag kocht ik twee vouchers. Na betaling, ontving ik het paar per e-mail. In kleine letters stond op de bon dat de lunch voor een bepaalde tijd moest worden genuttigd. En wat doe ik, en velen met mij, je print ze. Stopt ze op een veilige plek en werkt en leeft vrolijk verder.

Dinsdag 12 juni is het zover. Op die dag wordt de winnaar bekendgemaakt van het Gouden Windei 2012. Jaarlijks wordt deze prijs uitgereikt door de eten-en-drinkenwaakhond FoodWatch. Deze organisatie waakt over dubieuze eten-en-drinkenclaims in de reclame en op verpakkingen. Dit jaar zijn vijf bedrijven genomineerd: Hero (Fruit & Co), FrieslandCampina (Slankie), Zonnatura (Avondmelange oplosthee), Pijnenburg (Complete Start Vezels) en Becel (pro-activ). Ze hebben deze zogenaamde eer gekregen omdat ze met twijfelachtige reclamecampagnes rondom hun eigen producten veel beloven maar niet waarmaken. Snap je het nog? Gewoon misleidende reclame, zo dat is beter.
Waarom doen fabrikanten dit? (dus meer beloven dan ze waar kunnen maken). Antwoord: omdat het lekker verkoopt. Gezondheid en voeding zijn een hot issue. Met name die gezondheidsclaims rond producten doen het goed. Consumenten willen in sprookjes geloven en de fabrikanten vertellen dus een mooi verhaal. Want zeg nu zelf, geloof jij dat jouw hart beter blijft kloppen door dagelijks een likje margarine op je brood te smeren? De geclaimde gezonde bestanddelen o.a. Omega 3 in BECEL zijn minimaal. Als er al veel Omega 3 in de margarine zou zitten, dan zou de boter op je brood naar vis stinken en dat wil je niet. (Ik zag onlangs in het koelvak BECEL melk staan, het moet niet gekker worden.)

Over anderhalve maand beginnen de Olympische Spelen in Londen. Tot die tijd staat de Engelse hoofdstad in het teken van een heel ander event; de overzichtstentoonstelling van Damien Hirst. Met zijn kleurrijke reclameposters lokt hij horden toeristen naar het Tate Modern. Het is alsof je in een attractiepark bent. Op een zondag. In de schoolvakantie.  Vader en kind staan bij de haai op sterk water. ‘After this, we go see the butterflies’ ‘Yeah butterflies!’

Gisteravond liep bij mij de emmer over. Ik heb er schoon genoeg van: POWNEWS.

Al geruime tijd zien we vijf dagen per week een paar puberende verslaggevers provocerend mensen interviewen, pesten, treiteren en meer. Goed, in het begin was het leuk. De mensen van GeenStijl mochten de buis op en de toonzetting was rauw, dwars, intelligent en ongecensureerd mocht gezien worden. POWNEWS was in den beginne een dikke hit, kreeg zelfs uit de hoek van de  traditionele journalistiek positieve kritiek. Nu maanden verder….wordt het stil rond POWNEWS. Elke avond vullen ze hun programma op dezelfde wijze. Het programma vernieuwt niet. Ze blijven iedere avond hetzelfde kunstje doen.

Neem gisteravond. Daar ging een gestoorde verslaggever van POWNEWS een aantal bezoekers interviewen dat buiten stonden te wachten  op BOYBANDS, denk aan BACKSTREETBOYS en andere boybands. De verslaggever interviewde geestelijk gehandicapte bezoekers. Het leverde – in de optiek van POW- hilarische stukjes op. De fans kwamen een beetje moeilijk uit hun woorden, wisten geen raad met de vreemde vragen. En raad eens, het interview werd lekker uitgezonden. Het beeld ontstond dat de bezoekers, voornamelijk vrouwen, bestonden uit randdebielen en geestelijk gestoorden.

Twee jaar geleden had niemand nog gehoord van ‘Plofkippen’Toen maakte weinig mensen zich zorgen om antibiotica in kweekzalm. At iedereen vol overgave fabrieksbrood en dronk men nog – zonder na te denken – RedBull. Langzaam begint het tij te keren. Consumenten gaan meer en meer nadenken over eerlijke voeding.

Om jullie een beetje te helpen, ging ik voor mijn lezers op pad. In Noord-Holland op zoek naar echt eten.

 Het waait er bijna altijd. De wegen door het polderlandschap zijn daar kaarsrecht. Het staat op de werelderfgoedlijst: De Beemster. Dit jaar bestaat deze Noord-Hollandse polder 400 jaar. Wie verder kijkt dan zijn ‘culinaire neus’ lang is, vindt in De Beemster natuurvriendelijke boeren: fruittelers, groentetelers en veehouders. Een markante veehouder aldaar: Maarten Waal. Een echte boer met het hart op de juiste plek. Maarten runt zijn veehouderij met zijn vrouw en zoon Jan. Het is een echte bioboer. Maarten: ‘Ik ben nou 15 jaar actief ecoboer en werk me de blubber maar heb veel voldoening.’ Vol enthousiasme praat hij over zijn dieren. Ik herken de vriendelijk ogende Limousine vleesveekoeien. Het valt mij op dat deze koeien horens hebben. Ooit heb ik kaasexpert  Betty Koster horen zeggen: “Koeien met hoorns zijn gezonder.” Maarten: “De kalfjes van mijn koeien blijven bij hun moeder. En mijn koeien eten gras, gras en nog eens gras. Als ze in het voorjaar naar buiten gaan vers gras met klaver en kruiden. Dat zie je meteen aan de melk, die is dan geler. En dat proef je in de grasboter en de meikaas die ervan gemaakt worden.”

Onlangs ontving ik van de dienst Middelen, afdeling Inkoop en Financiën van de gemeente Zaanstad een hele enge brief. Ik werd, als ondernemer, ernstig beschuldigd van het onjuist vervoeren en storten van bedrijfsafval. Wat was het geval? In de akelige brief van de gemeente Zaanstad las ik dat in de Reijgerstraat in Zaandam op de openbare weg twee enveloppen waren aangetroffen met onze bedrijfsnaam ‘Kroon op het Werk’ erop. Gelet op deze ernstige overtreding moet ik een boete betalen van euro 127,00 Het bewijsmateriaal: twee kopieën van de enveloppen met onze bedrijfsnaam erop waren bij de dreigbrief met boeteclausule bijgesloten. Mijn mond viel open van verbazing.Na mijn verbazing moest ik ook nog hard lachen om de inhoud van de vermanende brief. Een stukje uit de brief:

 ‘Voorts is een ieder die handelingen met betrekking tot afvalstoffen verricht of nalaat en die weet of redelijkswijs had kunnen weten dat daardoor nadelige gevolgen voor het mileu ontstaan of kunnen ontstaan, op grond van artikel 10.1……bla bla bla’

Let op het gaat om twee stukjes papier die per ongeluk op straat zijn gekomen!

Daar staan de stoeltjes en de ronde tafels dicht bijeen.  De gasten. zitten, hoe koud het ook is, buiten met een café crème of een glaasje pastis op een te klein wiebelig stoeltje. En die clientèle wordt aldaar bediend als een vorst. De bediening in deze stad lijkt ook bevroren in de tijd. De obers, veelal mannen, hebben kort gekapt haar, dragen wit gesteven schorten en zijn emotieloos. Hun leeftijd varieert in de bandbreedte van 30-55 jaar oud. Ze geven je de service die je verwacht. Niet te veel maar zeker ook niet te weinig. De heren zijn snel in de bediening en dwingen respect af. Nimmer gaan ze in discussie met een cliënt, ze serveren die dienstverlening die van hen wordt verwacht. Ze zijn in mijn beleving de witte brigade. Smetteloos.

Op of omstreeks de 16e november 2011 ontvang ik de nieuwe rekening van de ANWB. Daarop twee auto’s, terwijl we er sinds september 2011 nog maar één hebben. Dat had ik nog niet doorgegeven. Plus een Europese Camperservice die ik moest afsluiten van het Camperverhuurbedrijf toen ik in juni van 2011 een camper huurde. Dat doe ik niet nog eens. Dus overbodige service, weggegooid geld.

Ik ga bellen. Het is erg druk, men raadt mij per robot aan via het internet contact op te nemen. Ik stuur een mail met mijn aanmerkingen op de rekening. Ik wil die twee services niet weer.

Antwoord: ‘we zijn druk. We hopen uw mail zo spoedig mogelijk te beantwoorden’.

5 januari. Herinnering. Ik weer bellen, te druk. Weer gemaild. Te druk, maar we doen ons best…

Dan maar naar de ANWB-winkel op Overvecht in Utrecht.