Veel bedrijven lijden aan het V&D-syndroom: ze zijn niet goed en niet goedkoop.

Wekelijks kom ik op bezoek bij bedrijven en instellingen die lijden aan het V&D-syndroom: omdat ze niet durven kiezen, wordt er ook niet voor hen gekozen. Krampachtig wordt geprobeerd om de boel 'op te leuken', maar dat helpt niet echt. Evenmin als het bij Vroom & Dreesmann opschoot toen Jan de Bouvrie de inrichting opkalefaterde.

Het werd er dankzij Jan misschien wel leuker op, misschien zelfs ook wat drukker, maar meer verkopen: ho maar! Zo vergaat het veel bedrijven. Een ondernemer die klaagt over de felle concurrentie zeg ik weleens dat hij / zij die dan ook beter niet had kunnen uitkiezen destijds. Verbaasde blikken zijn meestal mijn deel. Te vaak gaat men ervan uit dat concurrentie nu eenmaal een gegeven is, waar je maar mee moet leren leven.

Maar wie niet kiest, concurreert met de hele wereld.

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Bert Overbeek
Pro-lid
Oh ja, Jos, vre-se-lijk, Vroom en Dreesman. Verkeerd verwarmd en foute muziek. En verkopers die er geen bal van begrijpen. Die concurreren met niemand...
Jos Steynebrugh
Persoonlijk heb ik niet zo'n last van verkopers die er niets van begrijpen bij V&D. Ze zijn er toch nooit. Als ze er wél zijn krijg je soms dit soort dingen: ik wil een leesbrilletje, zo'n ding van 1,50 euro. De brillenmeneer (telefonisch in privegesprek) verwijst me zichtbaar geergerd naar de parfumerie afdeling. Dom, dom, dom, had ik zelf kunnen verzinnen. "Nee, hoor", zegt de alleraardigste parfumeriste, "U moet moet bij de brillen zijn. Ze doet niet eens onaardig omdat ik zo dom ben. Terug naar de Brilmans. Brilmans is nog steeds in een (nu duidelijk) privégesprek. Mijn herhaaldelijk "Ahum" wordt niet opgemerkt. Dus tik ik op de toonbank met mijn autosleutels en zeg "Hallo, als u even tijd heeft . . .". Hij draait zich om en gaat met de rug naar me toe staan. "Mag ik uw chef even spreken", vraag ik. Dat helpt. Hij beindigd het telefoongesprek. Geen "sorry" of zoiets", alleen een geirriteerde kop. "Ik zei toch bij de parf . .". Nietes, welles, nietes, wellus, dus. Hij gaat kijken. Ja hoor, hij vindt de brilletjes ergens onder de toonbank. "Sterkte tweeeneenhalf" zeg ik. Hij graait met tegenzin in de stapel en legt een blister met 3 brilletjes erin voor mijn neus. Ik wil er één. "Gaat niet lukken" zegt hij, nu met pretlichtjes in de ogen. "Inpakken" vraagt ie zichtbaar de engerd sarcastisch.
Kijk, DAT had ie nou niet moeten doen. De duivel in mijn mainframe spuugt na enkele milliseconden het antwoord uit: "Ja, graag", zeg ik, "alle drie apart: het zijn cadeautjes???.

Tegenwoordig groet ie me héél vriendelijk als ik langs kom.

Jos Steynebrugh
Marketing Consultant
Connie Bakker Schut
Wat een verrukkelijk verhaal.
suspence in pure vorm.
De climax wordt langzaam opgebouwd en jawel de hunter is prooi geworden.
Meesterlijk
Connie Bakker Schut
fysiotherapeut
T
V&D is een topwinkel!!!