Dodelijke e-mail

Dat ik nog leef is een wonder. Vorige week kreeg ik ze namelijk weer, een drietal e-mails die me dood en verderf beloven als ik ze niet minstens naar tien, maar het liefst nog naar twintig mensen doorstuur. De modernste variant op de aloude kettingbrief.Wat mankeert mensen toch om hieraan mee te doen, en bovenal, waarom denken ze dat een ander deze doorgestuurde wanhoopsmails überhaupt wil hebben.De eerste kwam van een oude schoolvriend. Hij mailt nooit, stuurt me alleen maar onzinnige powerpointpresentaties, flauwe moppen en, jawel, de kettingmail doorHet was iets met Chinees en het zou echt werken. Mijn dochter van 13 was nieuwsgierig. Ook zij krijgt geregeld dit soort ongein doorgestuurd van haar vriendinnen en we raden haar altijd aan deze e-mails ongezien weg te gooien. Maar om haar nieuwsgierigheid te bevredigen opende ik de bijlage (ja, ik heb hem eerst gescand!). Je moest getallen en personen in gedachten nemen, en een kleur en een dier. Aan het einde kwam er dan een ‘verbluffende’ conclusie uit.Bij haar was die inderdaad verbluffend: ze zou trouwen met haar broer, die de naam had van de kat. Haar vriendin was degene op wie ze stiekem een oogje had. Ze zou binnen een jaar een bloeiend eigen bedrijf hebben met 24 man personeel en ze zag de wereld door een roze bril. Nou klopt dat laatste best wel, het is een vrolijk kind. Na het lezen van de conclusie kwam de dreigende boodschap: als deze e-mail niet naar minstens twaalf mensen werd doorgestuurd, en wel binnen een dag, dan zou het helemaal misgaan met ons.Oef, wat nu te doen. Doorsturen naar anderen is geen optie. Wij willen anderen namelijk helemaal niet vervelen met dergelijke onzin. Maar willen we dood? Kunnen we het ons veroorloven om alles wat zo positief uit deze Chinese wijsheid kwam negatief op ons teruggekaatst te zien? We hebben het risico genomen en de e-mail netjes in de virtuele prullenbak gegooid. Waar hij misschien samen met andere onzin nog een rustig leven kan leiden. Dochter en ik zijn nu de beruchte ‘drie dagen’ grens van de catastrofe gepasseerd. Zucht van verlichting. We zijn niet in het onheil gestort, onze zaak is niet failliet en onze geliefde heeft ons nog niet verlaten. We hebben de boodschap blijkbaar niet goed begrepen.Wat ik ook niet begrijp is dat er mensen zijn die dit soort e-mails maar door blijven sturen. Mensen die niet dom zijn, die echt weten wat er in de wereld te koop is, mensen waarvan ik het nooit zou verwachten. Welke strategie zit er achter de bedenkers van deze flauwekul? Je zou hoogstens kunnen denken dat je er een fijn lijstje e-mailadressen aan overhoudt, want de meeste mensen zetten vrolijk tientallen e-mailadressen in het ‘aan’ veld. Daarom lukt het ook niet goed om uit dit soort lijsten te verdwijnen. Iedereen heeft wel ergens jouw naam staan.Ik vraag me af……heb ik geluk gehad dat ons onheil voorbij is gegaan of moet ik het eens navragen bij al die andere geadresseerden? Nee, laat maar. Ik wil het niet eens weten. Stuur mij in het vervolg gewoon die onzin maar niet meer.